πατραλίτωρ

-ορος, ὁ, Μ

αυτός που αμαρτάνει απέναντι στον πατέρα του («πατραλίτορα γαμβρόν» [διόρθ. πατραλιτήριον], Τζέτζ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < πατήρ, -τρός + θ. ἀλιτ- τού ἀλιταίνω «προσβάλλω, σφάλλω» + επίθημα -ωρ].